Mechanika geometryczna wykorzystuje fakt, że zarówno zasady geometrii, jak i symetrii są podstawą większości praw fizycznych. Uczestnicy finansowanej przez UE sieci badawczej badali współczesne zastosowania dzielące te same koncepcje symetrii i geometrii.
Mechanika Hamiltona i mechanika Lagrange'a to dwie koncepcje stanowiące
przeformułowanie mechaniki klasycznej. Są one zarówno eleganckie, jak i
ogólne w tym znaczeniu, że stanowią ujednolicone ramy pozwalające
opisywać pozornie odmienne układy fizyczne, od klasycznych cząstek i
brył sztywnych po teorie pola i systemy kwantowe. Od połowy ubiegłego
wieku mechanika klasyczna i klasyczne teorie pola ewoluują wraz z
dynamicznie rozwijającymi się dziedzinami matematyki, takimi jak
geometria różniczkowa czy teoria grup Liego.
Finansowany ze środków UE projekt "Geometric mechanics" (
GEOMECH)
było połączenie wysiłków naukowców zajmujących się "geometryzacją"
teorii fizycznych. Zastosowali oni narzędzia i język współczesnej
mechaniki geometrycznej do zbadania, między innymi, układów
mechanicznych posiadających obracające się koła bez ślizgania oraz
określonych rodzajów styku ślizgowego. Układy te są przykładami tzw.
układów nieholonomicznych. W przeciwieństwie do klasycznych układów
Lagrange'a czy Hamiltona, te bardziej ogólne układy podlegają
ograniczeniom w zakresie prędkości i dość często przejawiają właściwości
sprzeczne z intuicją. W ramach projektu GEOMECH matematycy z siedmiu
krajów dzielili się wiedzą na temat tych układów nieholonomicznych oraz
badali ich zachowania. Badano także dyskretyzację układów mechanicznych
typu nieholonomicznego oraz konstrukcję całek numerycznych dla nich.
Uczestnicy projektu GEOMECH zajmowali się także zjawiskiem symetrii w
mechanice i teorii pola. Symetrie są reprezentowane matematycznie przez
działania na grupach Liego i mogą służyć do zmniejszenia liczby stopni
swobody układu, na który działają, poprzez zgrupowanie równoważnych
stanów oraz wykorzystanie występowania wielkości zachowawczych.
Do ram klasycznej teorii pola wprowadzono zasadę wariacyjną,
nazywaną zasadą Hamiltona-Pontriagina. Uczestnicy projektu GEOMECH
wykazali, że uzyskane w ten sposób równania pola można opisać poprzez
rozszerzenie koncepcji struktury Diraca.
Poczyniono także postępy w badaniach nad układami mechanicznymi
zależnymi od czasu, które opisano jako szczególny przypadek teorii pola,
a także nad analizą geometrii różniczkowej równań różniczkowych
drugiego rzędu, uwzględniającą odwrócony problem rachunku wariacji. Ten
ostatni dotyczy zadania polegającego na ustaleniu, czy dany układ równań
różniczkowych jest równoważny układowi Lagrange'a.
Aktywna współpraca między partnerami GEOMECH zaowocowała powstaniem
ponad 80 artykułów opublikowanych w czasopismach naukowych oraz w
serwisie
arXiv. Wykorzystanie badań
prowadzonych przez fizyków pozwoliło na zaproponowanie nowych koncepcji
wspierających badania matematyczne. Badacze mają nadzieję, że ich prace
będą miały wpływ na przyszłość mechaniki geometrycznej w Europie.