Mechanika geometryczna wykorzystuje fakt, że zarówno zasady geometrii, jak i symetrii są podstawą większości praw fizycznych. Uczestnicy finansowanej przez UE sieci badawczej badali współczesne zastosowania dzielące te same koncepcje symetrii i geometrii.
 
Mechanika Hamiltona i mechanika Lagrange'a to dwie koncepcje stanowiące 
przeformułowanie mechaniki klasycznej. Są one zarówno eleganckie, jak i 
ogólne w tym znaczeniu, że stanowią ujednolicone ramy pozwalające 
opisywać pozornie odmienne układy fizyczne, od klasycznych cząstek i 
brył sztywnych po teorie pola i systemy kwantowe. Od połowy ubiegłego 
wieku mechanika klasyczna i klasyczne teorie pola ewoluują wraz z 
dynamicznie rozwijającymi się dziedzinami matematyki, takimi jak 
geometria różniczkowa czy teoria grup Liego.
Finansowany ze środków UE projekt "Geometric mechanics" (
GEOMECH)
 było połączenie wysiłków naukowców zajmujących się "geometryzacją" 
teorii fizycznych. Zastosowali oni narzędzia i język współczesnej 
mechaniki geometrycznej do zbadania, między innymi, układów 
mechanicznych posiadających obracające się koła bez ślizgania oraz 
określonych rodzajów styku ślizgowego. Układy te są przykładami tzw. 
układów nieholonomicznych. W przeciwieństwie do klasycznych układów 
Lagrange'a czy Hamiltona, te bardziej ogólne układy podlegają 
ograniczeniom w zakresie prędkości i dość często przejawiają właściwości
 sprzeczne z intuicją. W ramach projektu GEOMECH matematycy z siedmiu 
krajów dzielili się wiedzą na temat tych układów nieholonomicznych oraz 
badali ich zachowania. Badano także dyskretyzację układów mechanicznych 
typu nieholonomicznego oraz konstrukcję całek numerycznych dla nich.
Uczestnicy projektu GEOMECH zajmowali się także zjawiskiem symetrii w
 mechanice i teorii pola. Symetrie są reprezentowane matematycznie przez
 działania na grupach Liego i mogą służyć do zmniejszenia liczby stopni 
swobody układu, na który działają, poprzez zgrupowanie równoważnych 
stanów oraz wykorzystanie występowania wielkości zachowawczych.
Do ram klasycznej teorii pola wprowadzono zasadę wariacyjną, 
nazywaną zasadą Hamiltona-Pontriagina. Uczestnicy projektu GEOMECH 
wykazali, że uzyskane w ten sposób równania pola można opisać poprzez 
rozszerzenie koncepcji struktury Diraca.
Poczyniono także postępy w badaniach nad układami mechanicznymi 
zależnymi od czasu, które opisano jako szczególny przypadek teorii pola,
 a także nad analizą geometrii różniczkowej równań różniczkowych 
drugiego rzędu, uwzględniającą odwrócony problem rachunku wariacji. Ten 
ostatni dotyczy zadania polegającego na ustaleniu, czy dany układ równań
 różniczkowych jest równoważny układowi Lagrange'a.
Aktywna współpraca między partnerami GEOMECH zaowocowała powstaniem 
ponad 80 artykułów opublikowanych w czasopismach naukowych oraz w 
serwisie 
arXiv. Wykorzystanie badań 
prowadzonych przez fizyków pozwoliło na zaproponowanie nowych koncepcji 
wspierających badania matematyczne. Badacze mają nadzieję, że ich prace 
będą miały wpływ na przyszłość mechaniki geometrycznej w Europie.